1086 lines
80 KiB
HTML
1086 lines
80 KiB
HTML
<!DOCTYPE html>
|
|
<html>
|
|
<head>
|
|
<title>Line breaking performance test</title>
|
|
<script src="../resources/runner.js"></script>
|
|
</head>
|
|
<body>
|
|
<pre id="log"></pre>
|
|
<div id="target" style="width: 300px; display:none">
|
|
<div style="text-align: center">
|
|
<h4>ARGUMENTUM</h4>
|
|
<p>
|
|
L. Sergius Catilina, homo patricii generis, magna vi et animi et
|
|
corporis, sed ingenio malo pravoque, praetorius, qui iam a. u. c. 689
|
|
caedem consulum facere eaque facta rerum potiri constituerat, casu autem
|
|
rem perficere prohibitus erat, ascitis ad consilium rei publicae
|
|
opprimendae hominibus omnis generis perditissiis atque audacissimis, quos
|
|
inopia, cupiditas, scelera stimulabant, consulatum in annum 691 p. u. c.
|
|
petivit, sed cum, quae in animo habebat, perniciosa rei publicae consilia
|
|
parum occultata essent, studiis bonorum omnium M. Tullius Cicero una cum
|
|
C. Antonio consul factus est. Qua re commotus L. Catilina M. Cicerone
|
|
C. Antonio consulibus cupidius etiam sua consilia recepit, quibus maxime
|
|
Ciceronis consulis diligentia restitit ad quem Catilinae eiusque sociorum
|
|
consilia a Fulvia, muliere nobili, quae rem habebat cum Q. Curio, qui
|
|
particeps fuit conspirationis illius, deferebantur. Cum autem ista mala
|
|
consilia contra salutem rei publicae a coniuratis inita apertius iam
|
|
agitarentur, senatus consultum factum est, darent operam consules, ne quid
|
|
res publica detrimenti caperet, effectumque est, ut Catilina spe
|
|
consulatus, quem in proximum annum petebat, excideret, designarenturque
|
|
D. Silanus et L. Murena. Quae cum ita essent, L. Catilina, qui iam ante
|
|
per Italiam ad homines seditiosos, maxime veteres L. Sullae milites,
|
|
concitandos nuntios miserat, ad C. Manlium, qui Faesulas, in urbem
|
|
Etruriae munitam, manum armatorum coegerat, proficisci constituit et
|
|
bellum patriae inferre convocatisque nocte, quae inter VIII et VII Id.
|
|
Novembres erat, sociis in domum M. Porci Laecae consilium, quod ceperat,
|
|
aperuit. Qua in congregatione nocturna duo equites Romani Ciceronem
|
|
consulem illa ipsa nocte ante lucem, cum sicut salutaturi eius domum
|
|
intrassent, interficiendum receperunt. M. Cicero vitatis insidiis proximo
|
|
die, qui fuit a. d. VI Id. Novembres, dispositis praesidiis senatum in
|
|
templum Iovis Statoris convocavit, quo cum Catilina quasi sui purgandi
|
|
causa venisset, Cicero eam, quae infra legitur, orationem in Catilinam
|
|
vehementissime invehens habuit.
|
|
</p>
|
|
<p>
|
|
Quo usque tandem abutere, Catilina, patientia nostra? quam diu etiam
|
|
furor iste tuus nos eludet? quem ad finem sese effrenata iactabit
|
|
audacia? Nihilne te nocturnum praesidium Palati, nihil urbis vigiliae,
|
|
nihil timor populi, nihil concursus bonorum omnium, nihil hic munitissimus
|
|
habendi senatus locus, nihil horum ora voltusque moverunt? Patere tua
|
|
consilia non sentis, constrictam iam horum omnium scientia teneri
|
|
coniurationem tuam non vides? Quid proxima, quid superiore nocte egeris,
|
|
ubi fueris, quos convocaveris, quid consilii ceperis, quem nostrum
|
|
ignorare arbitraris? O tempora, o mores! Senatus haec intellegit. consul
|
|
videt; hic tamen vivit. Vivit? immo vero etiam in senatum venit, fit
|
|
publici consilii particeps, notat et designat oculis ad caedem unum
|
|
quemque nostrum. Nos autem fortes viri satis facere rei publicae videmur,
|
|
si istius furorem ac tela vitemus. Ad mortem te, Catilina, duci iussu
|
|
consulis iam pridem oportebat, in te conferri pestem, quam tu in nos
|
|
[omnes iam diu] machinaris. An vero vir amplissumus, P. Scipio, pontifex
|
|
maximus, Ti. Gracchum mediocriter labefactantem statum rei publicae
|
|
privatus interfecit; Catilinam orbem terrae caede atque incendiis vastare
|
|
cupientem nos consules perferemus? Nam illa nimis antiqua praetereo, quod
|
|
C. Servilius Ahala Sp. Maelium novis rebus studentem manu sua occidit.
|
|
Fuit, fuit ista quondam in hac re publica virtus, ut viri fortes
|
|
acrioribus suppliciis civem perniciosum quam acerbissimum hostem
|
|
coercerent. Habemus senatus consultum in te, Catilina, vehemens et grave,
|
|
non deest rei publicae consilium neque auctoritas huius ordinis; nos, nos,
|
|
dico aperte, consules desumus. Decrevit quondam senatus, ut L. Opimius
|
|
consul videret, ne quid res publica detrimenti caperet; nox nulla
|
|
intercessit; interfectus est propter quasdam seditionum suspiciones
|
|
C. Gracchus, clarissimo patre, avo, maioribus, occisus est cum liberis
|
|
M. Fulvius consularis. Simili senatus consulto C. Mario et L. Valerio
|
|
consulibus est permissa res publica; num unum diem postea L. Saturninum
|
|
tribunum pl. et C. Servilium praetorem mors ac rei publicae poena
|
|
remorata est? At [vero] nos vicesimum iam diem patimur hebescere aciem
|
|
horum auctoritatis. Habemus enim huiusce modi senatus consultum, verum
|
|
inclusum in tabulis tamquam in vagina reconditum, quo ex senatus consulto
|
|
confestim te interfectum esse, Catilina, convenit. Vivis, et vivis non ad
|
|
deponendam, sed ad confirmandam audaciam. Cupio, patres conscripti, me
|
|
esse clementem, cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum
|
|
videri, sed iam me ipse inertiae nequitiaeque condemno. Castra sunt in
|
|
Italia contra populum Romanum in Etruriae faucibus conlocata, crescit in
|
|
dies singulos hostium numerus; eorum autem castrorum imperatorem ducemque
|
|
hostium intra moenia atque adeo in senatu videmus intestinam aliquam
|
|
cotidie perniciem rei publicae molientem. Si te iam, Catilina,
|
|
comprehendi, si interfici iussero, credo, erit verendum mihi, ne non
|
|
potius hoc omnes boni serius a me quam quisquam crudelius factum esse
|
|
dicat. Verum ego hoc, quod iam pridem factum esse oportuit, certa de
|
|
causa nondum adducor ut faciam. Tum denique interficiere, cum iam nemo
|
|
tam inprobus, tam perditus, tam tui similis inveniri poterit, qui id non
|
|
iure factum esse fateatur. Quamdiu quisquam erit, qui te defendere
|
|
audeat, vives, et vives ita, ut [nunc] vivis. multis meis et firmis
|
|
praesidiis obsessus, ne commovere te contra rem publicam possis. Multorum
|
|
te etiam oculi et aures non sentientem, sicut adhuc fecerunt,
|
|
speculabuntur atque custodient.
|
|
</p>
|
|
</div>
|
|
<div style="text-align: right">
|
|
<h4>ARGUMENTUM</h4>
|
|
<p>
|
|
L. Sergius Catilina, homo patricii generis, magna vi et animi et
|
|
corporis, sed ingenio malo pravoque, praetorius, qui iam a. u. c. 689
|
|
caedem consulum facere eaque facta rerum potiri constituerat, casu autem
|
|
rem perficere prohibitus erat, ascitis ad consilium rei publicae
|
|
opprimendae hominibus omnis generis perditissiis atque audacissimis, quos
|
|
inopia, cupiditas, scelera stimulabant, consulatum in annum 691 p. u. c.
|
|
petivit, sed cum, quae in animo habebat, perniciosa rei publicae consilia
|
|
parum occultata essent, studiis bonorum omnium M. Tullius Cicero una cum
|
|
C. Antonio consul factus est. Qua re commotus L. Catilina M. Cicerone
|
|
C. Antonio consulibus cupidius etiam sua consilia recepit, quibus maxime
|
|
Ciceronis consulis diligentia restitit ad quem Catilinae eiusque sociorum
|
|
consilia a Fulvia, muliere nobili, quae rem habebat cum Q. Curio, qui
|
|
particeps fuit conspirationis illius, deferebantur. Cum autem ista mala
|
|
consilia contra salutem rei publicae a coniuratis inita apertius iam
|
|
agitarentur, senatus consultum factum est, darent operam consules, ne quid
|
|
res publica detrimenti caperet, effectumque est, ut Catilina spe
|
|
consulatus, quem in proximum annum petebat, excideret, designarenturque
|
|
D. Silanus et L. Murena. Quae cum ita essent, L. Catilina, qui iam ante
|
|
per Italiam ad homines seditiosos, maxime veteres L. Sullae milites,
|
|
concitandos nuntios miserat, ad C. Manlium, qui Faesulas, in urbem
|
|
Etruriae munitam, manum armatorum coegerat, proficisci constituit et
|
|
bellum patriae inferre convocatisque nocte, quae inter VIII et VII Id.
|
|
Novembres erat, sociis in domum M. Porci Laecae consilium, quod ceperat,
|
|
aperuit. Qua in congregatione nocturna duo equites Romani Ciceronem
|
|
consulem illa ipsa nocte ante lucem, cum sicut salutaturi eius domum
|
|
intrassent, interficiendum receperunt. M. Cicero vitatis insidiis proximo
|
|
die, qui fuit a. d. VI Id. Novembres, dispositis praesidiis senatum in
|
|
templum Iovis Statoris convocavit, quo cum Catilina quasi sui purgandi
|
|
causa venisset, Cicero eam, quae infra legitur, orationem in Catilinam
|
|
vehementissime invehens habuit.
|
|
</p>
|
|
<p>
|
|
Quo usque tandem abutere, Catilina, patientia nostra? quam diu etiam
|
|
furor iste tuus nos eludet? quem ad finem sese effrenata iactabit
|
|
audacia? Nihilne te nocturnum praesidium Palati, nihil urbis vigiliae,
|
|
nihil timor populi, nihil concursus bonorum omnium, nihil hic munitissimus
|
|
habendi senatus locus, nihil horum ora voltusque moverunt? Patere tua
|
|
consilia non sentis, constrictam iam horum omnium scientia teneri
|
|
coniurationem tuam non vides? Quid proxima, quid superiore nocte egeris,
|
|
ubi fueris, quos convocaveris, quid consilii ceperis, quem nostrum
|
|
ignorare arbitraris? O tempora, o mores! Senatus haec intellegit. consul
|
|
videt; hic tamen vivit. Vivit? immo vero etiam in senatum venit, fit
|
|
publici consilii particeps, notat et designat oculis ad caedem unum
|
|
quemque nostrum. Nos autem fortes viri satis facere rei publicae videmur,
|
|
si istius furorem ac tela vitemus. Ad mortem te, Catilina, duci iussu
|
|
consulis iam pridem oportebat, in te conferri pestem, quam tu in nos
|
|
[omnes iam diu] machinaris. An vero vir amplissumus, P. Scipio, pontifex
|
|
maximus, Ti. Gracchum mediocriter labefactantem statum rei publicae
|
|
privatus interfecit; Catilinam orbem terrae caede atque incendiis vastare
|
|
cupientem nos consules perferemus? Nam illa nimis antiqua praetereo, quod
|
|
C. Servilius Ahala Sp. Maelium novis rebus studentem manu sua occidit.
|
|
Fuit, fuit ista quondam in hac re publica virtus, ut viri fortes
|
|
acrioribus suppliciis civem perniciosum quam acerbissimum hostem
|
|
coercerent. Habemus senatus consultum in te, Catilina, vehemens et grave,
|
|
non deest rei publicae consilium neque auctoritas huius ordinis; nos, nos,
|
|
dico aperte, consules desumus. Decrevit quondam senatus, ut L. Opimius
|
|
consul videret, ne quid res publica detrimenti caperet; nox nulla
|
|
intercessit; interfectus est propter quasdam seditionum suspiciones
|
|
C. Gracchus, clarissimo patre, avo, maioribus, occisus est cum liberis
|
|
M. Fulvius consularis. Simili senatus consulto C. Mario et L. Valerio
|
|
consulibus est permissa res publica; num unum diem postea L. Saturninum
|
|
tribunum pl. et C. Servilium praetorem mors ac rei publicae poena
|
|
remorata est? At [vero] nos vicesimum iam diem patimur hebescere aciem
|
|
horum auctoritatis. Habemus enim huiusce modi senatus consultum, verum
|
|
inclusum in tabulis tamquam in vagina reconditum, quo ex senatus consulto
|
|
confestim te interfectum esse, Catilina, convenit. Vivis, et vivis non ad
|
|
deponendam, sed ad confirmandam audaciam. Cupio, patres conscripti, me
|
|
esse clementem, cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum
|
|
videri, sed iam me ipse inertiae nequitiaeque condemno. Castra sunt in
|
|
Italia contra populum Romanum in Etruriae faucibus conlocata, crescit in
|
|
dies singulos hostium numerus; eorum autem castrorum imperatorem ducemque
|
|
hostium intra moenia atque adeo in senatu videmus intestinam aliquam
|
|
cotidie perniciem rei publicae molientem. Si te iam, Catilina,
|
|
comprehendi, si interfici iussero, credo, erit verendum mihi, ne non
|
|
potius hoc omnes boni serius a me quam quisquam crudelius factum esse
|
|
dicat. Verum ego hoc, quod iam pridem factum esse oportuit, certa de
|
|
causa nondum adducor ut faciam. Tum denique interficiere, cum iam nemo
|
|
tam inprobus, tam perditus, tam tui similis inveniri poterit, qui id non
|
|
iure factum esse fateatur. Quamdiu quisquam erit, qui te defendere
|
|
audeat, vives, et vives ita, ut [nunc] vivis. multis meis et firmis
|
|
praesidiis obsessus, ne commovere te contra rem publicam possis. Multorum
|
|
te etiam oculi et aures non sentientem, sicut adhuc fecerunt,
|
|
speculabuntur atque custodient.
|
|
</p>
|
|
</div>
|
|
<div style="text-align: justify">
|
|
<h4>ARGUMENTUM</h4>
|
|
<p>
|
|
L. Sergius Catilina, homo patricii generis, magna vi et animi et
|
|
corporis, sed ingenio malo pravoque, praetorius, qui iam a. u. c. 689
|
|
caedem consulum facere eaque facta rerum potiri constituerat, casu autem
|
|
rem perficere prohibitus erat, ascitis ad consilium rei publicae
|
|
opprimendae hominibus omnis generis perditissiis atque audacissimis, quos
|
|
inopia, cupiditas, scelera stimulabant, consulatum in annum 691 p. u. c.
|
|
petivit, sed cum, quae in animo habebat, perniciosa rei publicae consilia
|
|
parum occultata essent, studiis bonorum omnium M. Tullius Cicero una cum
|
|
C. Antonio consul factus est. Qua re commotus L. Catilina M. Cicerone
|
|
C. Antonio consulibus cupidius etiam sua consilia recepit, quibus maxime
|
|
Ciceronis consulis diligentia restitit ad quem Catilinae eiusque sociorum
|
|
consilia a Fulvia, muliere nobili, quae rem habebat cum Q. Curio, qui
|
|
particeps fuit conspirationis illius, deferebantur. Cum autem ista mala
|
|
consilia contra salutem rei publicae a coniuratis inita apertius iam
|
|
agitarentur, senatus consultum factum est, darent operam consules, ne quid
|
|
res publica detrimenti caperet, effectumque est, ut Catilina spe
|
|
consulatus, quem in proximum annum petebat, excideret, designarenturque
|
|
D. Silanus et L. Murena. Quae cum ita essent, L. Catilina, qui iam ante
|
|
per Italiam ad homines seditiosos, maxime veteres L. Sullae milites,
|
|
concitandos nuntios miserat, ad C. Manlium, qui Faesulas, in urbem
|
|
Etruriae munitam, manum armatorum coegerat, proficisci constituit et
|
|
bellum patriae inferre convocatisque nocte, quae inter VIII et VII Id.
|
|
Novembres erat, sociis in domum M. Porci Laecae consilium, quod ceperat,
|
|
aperuit. Qua in congregatione nocturna duo equites Romani Ciceronem
|
|
consulem illa ipsa nocte ante lucem, cum sicut salutaturi eius domum
|
|
intrassent, interficiendum receperunt. M. Cicero vitatis insidiis proximo
|
|
die, qui fuit a. d. VI Id. Novembres, dispositis praesidiis senatum in
|
|
templum Iovis Statoris convocavit, quo cum Catilina quasi sui purgandi
|
|
causa venisset, Cicero eam, quae infra legitur, orationem in Catilinam
|
|
vehementissime invehens habuit.
|
|
</p>
|
|
<p>
|
|
Quo usque tandem abutere, Catilina, patientia nostra? quam diu etiam
|
|
furor iste tuus nos eludet? quem ad finem sese effrenata iactabit
|
|
audacia? Nihilne te nocturnum praesidium Palati, nihil urbis vigiliae,
|
|
nihil timor populi, nihil concursus bonorum omnium, nihil hic munitissimus
|
|
habendi senatus locus, nihil horum ora voltusque moverunt? Patere tua
|
|
consilia non sentis, constrictam iam horum omnium scientia teneri
|
|
coniurationem tuam non vides? Quid proxima, quid superiore nocte egeris,
|
|
ubi fueris, quos convocaveris, quid consilii ceperis, quem nostrum
|
|
ignorare arbitraris? O tempora, o mores! Senatus haec intellegit. consul
|
|
videt; hic tamen vivit. Vivit? immo vero etiam in senatum venit, fit
|
|
publici consilii particeps, notat et designat oculis ad caedem unum
|
|
quemque nostrum. Nos autem fortes viri satis facere rei publicae videmur,
|
|
si istius furorem ac tela vitemus. Ad mortem te, Catilina, duci iussu
|
|
consulis iam pridem oportebat, in te conferri pestem, quam tu in nos
|
|
[omnes iam diu] machinaris. An vero vir amplissumus, P. Scipio, pontifex
|
|
maximus, Ti. Gracchum mediocriter labefactantem statum rei publicae
|
|
privatus interfecit; Catilinam orbem terrae caede atque incendiis vastare
|
|
cupientem nos consules perferemus? Nam illa nimis antiqua praetereo, quod
|
|
C. Servilius Ahala Sp. Maelium novis rebus studentem manu sua occidit.
|
|
Fuit, fuit ista quondam in hac re publica virtus, ut viri fortes
|
|
acrioribus suppliciis civem perniciosum quam acerbissimum hostem
|
|
coercerent. Habemus senatus consultum in te, Catilina, vehemens et grave,
|
|
non deest rei publicae consilium neque auctoritas huius ordinis; nos, nos,
|
|
dico aperte, consules desumus. Decrevit quondam senatus, ut L. Opimius
|
|
consul videret, ne quid res publica detrimenti caperet; nox nulla
|
|
intercessit; interfectus est propter quasdam seditionum suspiciones
|
|
C. Gracchus, clarissimo patre, avo, maioribus, occisus est cum liberis
|
|
M. Fulvius consularis. Simili senatus consulto C. Mario et L. Valerio
|
|
consulibus est permissa res publica; num unum diem postea L. Saturninum
|
|
tribunum pl. et C. Servilium praetorem mors ac rei publicae poena
|
|
remorata est? At [vero] nos vicesimum iam diem patimur hebescere aciem
|
|
horum auctoritatis. Habemus enim huiusce modi senatus consultum, verum
|
|
inclusum in tabulis tamquam in vagina reconditum, quo ex senatus consulto
|
|
confestim te interfectum esse, Catilina, convenit. Vivis, et vivis non ad
|
|
deponendam, sed ad confirmandam audaciam. Cupio, patres conscripti, me
|
|
esse clementem, cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum
|
|
videri, sed iam me ipse inertiae nequitiaeque condemno. Castra sunt in
|
|
Italia contra populum Romanum in Etruriae faucibus conlocata, crescit in
|
|
dies singulos hostium numerus; eorum autem castrorum imperatorem ducemque
|
|
hostium intra moenia atque adeo in senatu videmus intestinam aliquam
|
|
cotidie perniciem rei publicae molientem. Si te iam, Catilina,
|
|
comprehendi, si interfici iussero, credo, erit verendum mihi, ne non
|
|
potius hoc omnes boni serius a me quam quisquam crudelius factum esse
|
|
dicat. Verum ego hoc, quod iam pridem factum esse oportuit, certa de
|
|
causa nondum adducor ut faciam. Tum denique interficiere, cum iam nemo
|
|
tam inprobus, tam perditus, tam tui similis inveniri poterit, qui id non
|
|
iure factum esse fateatur. Quamdiu quisquam erit, qui te defendere
|
|
audeat, vives, et vives ita, ut [nunc] vivis. multis meis et firmis
|
|
praesidiis obsessus, ne commovere te contra rem publicam possis. Multorum
|
|
te etiam oculi et aures non sentientem, sicut adhuc fecerunt,
|
|
speculabuntur atque custodient.
|
|
</p>
|
|
</div>
|
|
<div style="white-space: pre">
|
|
<h4>ARGUMENTUM</h4>
|
|
<p>
|
|
L. Sergius Catilina, homo patricii generis, magna vi et animi et
|
|
corporis, sed ingenio malo pravoque, praetorius, qui iam a. u. c. 689
|
|
caedem consulum facere eaque facta rerum potiri constituerat, casu autem
|
|
rem perficere prohibitus erat, ascitis ad consilium rei publicae
|
|
opprimendae hominibus omnis generis perditissiis atque audacissimis, quos
|
|
inopia, cupiditas, scelera stimulabant, consulatum in annum 691 p. u. c.
|
|
petivit, sed cum, quae in animo habebat, perniciosa rei publicae consilia
|
|
parum occultata essent, studiis bonorum omnium M. Tullius Cicero una cum
|
|
C. Antonio consul factus est. Qua re commotus L. Catilina M. Cicerone
|
|
C. Antonio consulibus cupidius etiam sua consilia recepit, quibus maxime
|
|
Ciceronis consulis diligentia restitit ad quem Catilinae eiusque sociorum
|
|
consilia a Fulvia, muliere nobili, quae rem habebat cum Q. Curio, qui
|
|
particeps fuit conspirationis illius, deferebantur. Cum autem ista mala
|
|
consilia contra salutem rei publicae a coniuratis inita apertius iam
|
|
agitarentur, senatus consultum factum est, darent operam consules, ne quid
|
|
res publica detrimenti caperet, effectumque est, ut Catilina spe
|
|
consulatus, quem in proximum annum petebat, excideret, designarenturque
|
|
D. Silanus et L. Murena. Quae cum ita essent, L. Catilina, qui iam ante
|
|
per Italiam ad homines seditiosos, maxime veteres L. Sullae milites,
|
|
concitandos nuntios miserat, ad C. Manlium, qui Faesulas, in urbem
|
|
Etruriae munitam, manum armatorum coegerat, proficisci constituit et
|
|
bellum patriae inferre convocatisque nocte, quae inter VIII et VII Id.
|
|
Novembres erat, sociis in domum M. Porci Laecae consilium, quod ceperat,
|
|
aperuit. Qua in congregatione nocturna duo equites Romani Ciceronem
|
|
consulem illa ipsa nocte ante lucem, cum sicut salutaturi eius domum
|
|
intrassent, interficiendum receperunt. M. Cicero vitatis insidiis proximo
|
|
die, qui fuit a. d. VI Id. Novembres, dispositis praesidiis senatum in
|
|
templum Iovis Statoris convocavit, quo cum Catilina quasi sui purgandi
|
|
causa venisset, Cicero eam, quae infra legitur, orationem in Catilinam
|
|
vehementissime invehens habuit.
|
|
</p>
|
|
<p>
|
|
Quo usque tandem abutere, Catilina, patientia nostra? quam diu etiam
|
|
furor iste tuus nos eludet? quem ad finem sese effrenata iactabit
|
|
audacia? Nihilne te nocturnum praesidium Palati, nihil urbis vigiliae,
|
|
nihil timor populi, nihil concursus bonorum omnium, nihil hic munitissimus
|
|
habendi senatus locus, nihil horum ora voltusque moverunt? Patere tua
|
|
consilia non sentis, constrictam iam horum omnium scientia teneri
|
|
coniurationem tuam non vides? Quid proxima, quid superiore nocte egeris,
|
|
ubi fueris, quos convocaveris, quid consilii ceperis, quem nostrum
|
|
ignorare arbitraris? O tempora, o mores! Senatus haec intellegit. consul
|
|
videt; hic tamen vivit. Vivit? immo vero etiam in senatum venit, fit
|
|
publici consilii particeps, notat et designat oculis ad caedem unum
|
|
quemque nostrum. Nos autem fortes viri satis facere rei publicae videmur,
|
|
si istius furorem ac tela vitemus. Ad mortem te, Catilina, duci iussu
|
|
consulis iam pridem oportebat, in te conferri pestem, quam tu in nos
|
|
[omnes iam diu] machinaris. An vero vir amplissumus, P. Scipio, pontifex
|
|
maximus, Ti. Gracchum mediocriter labefactantem statum rei publicae
|
|
privatus interfecit; Catilinam orbem terrae caede atque incendiis vastare
|
|
cupientem nos consules perferemus? Nam illa nimis antiqua praetereo, quod
|
|
C. Servilius Ahala Sp. Maelium novis rebus studentem manu sua occidit.
|
|
Fuit, fuit ista quondam in hac re publica virtus, ut viri fortes
|
|
acrioribus suppliciis civem perniciosum quam acerbissimum hostem
|
|
coercerent. Habemus senatus consultum in te, Catilina, vehemens et grave,
|
|
non deest rei publicae consilium neque auctoritas huius ordinis; nos, nos,
|
|
dico aperte, consules desumus. Decrevit quondam senatus, ut L. Opimius
|
|
consul videret, ne quid res publica detrimenti caperet; nox nulla
|
|
intercessit; interfectus est propter quasdam seditionum suspiciones
|
|
C. Gracchus, clarissimo patre, avo, maioribus, occisus est cum liberis
|
|
M. Fulvius consularis. Simili senatus consulto C. Mario et L. Valerio
|
|
consulibus est permissa res publica; num unum diem postea L. Saturninum
|
|
tribunum pl. et C. Servilium praetorem mors ac rei publicae poena
|
|
remorata est? At [vero] nos vicesimum iam diem patimur hebescere aciem
|
|
horum auctoritatis. Habemus enim huiusce modi senatus consultum, verum
|
|
inclusum in tabulis tamquam in vagina reconditum, quo ex senatus consulto
|
|
confestim te interfectum esse, Catilina, convenit. Vivis, et vivis non ad
|
|
deponendam, sed ad confirmandam audaciam. Cupio, patres conscripti, me
|
|
esse clementem, cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum
|
|
videri, sed iam me ipse inertiae nequitiaeque condemno. Castra sunt in
|
|
Italia contra populum Romanum in Etruriae faucibus conlocata, crescit in
|
|
dies singulos hostium numerus; eorum autem castrorum imperatorem ducemque
|
|
hostium intra moenia atque adeo in senatu videmus intestinam aliquam
|
|
cotidie perniciem rei publicae molientem. Si te iam, Catilina,
|
|
comprehendi, si interfici iussero, credo, erit verendum mihi, ne non
|
|
potius hoc omnes boni serius a me quam quisquam crudelius factum esse
|
|
dicat. Verum ego hoc, quod iam pridem factum esse oportuit, certa de
|
|
causa nondum adducor ut faciam. Tum denique interficiere, cum iam nemo
|
|
tam inprobus, tam perditus, tam tui similis inveniri poterit, qui id non
|
|
iure factum esse fateatur. Quamdiu quisquam erit, qui te defendere
|
|
audeat, vives, et vives ita, ut [nunc] vivis. multis meis et firmis
|
|
praesidiis obsessus, ne commovere te contra rem publicam possis. Multorum
|
|
te etiam oculi et aures non sentientem, sicut adhuc fecerunt,
|
|
speculabuntur atque custodient.
|
|
</p>
|
|
</div>
|
|
<div style="overflow-wrap: break-word;">
|
|
<h4>ARGUMENTUM</h4>
|
|
<p>
|
|
L. Sergius Catilina, homo patricii generis, magna vi et animi et
|
|
corporis, sed ingenio malo pravoque, praetorius, qui iam a. u. c. 689
|
|
caedem consulum facere eaque facta rerum potiri constituerat, casu autem
|
|
rem perficere prohibitus erat, ascitis ad consilium rei publicae
|
|
opprimendae hominibus omnis generis perditissiis atque audacissimis, quos
|
|
inopia, cupiditas, scelera stimulabant, consulatum in annum 691 p. u. c.
|
|
petivit, sed cum, quae in animo habebat, perniciosa rei publicae consilia
|
|
parum occultata essent, studiis bonorum omnium M. Tullius Cicero una cum
|
|
C. Antonio consul factus est. Qua re commotus L. Catilina M. Cicerone
|
|
C. Antonio consulibus cupidius etiam sua consilia recepit, quibus maxime
|
|
Ciceronis consulis diligentia restitit ad quem Catilinae eiusque sociorum
|
|
consilia a Fulvia, muliere nobili, quae rem habebat cum Q. Curio, qui
|
|
particeps fuit conspirationis illius, deferebantur. Cum autem ista mala
|
|
consilia contra salutem rei publicae a coniuratis inita apertius iam
|
|
agitarentur, senatus consultum factum est, darent operam consules, ne quid
|
|
res publica detrimenti caperet, effectumque est, ut Catilina spe
|
|
consulatus, quem in proximum annum petebat, excideret, designarenturque
|
|
D. Silanus et L. Murena. Quae cum ita essent, L. Catilina, qui iam ante
|
|
per Italiam ad homines seditiosos, maxime veteres L. Sullae milites,
|
|
concitandos nuntios miserat, ad C. Manlium, qui Faesulas, in urbem
|
|
Etruriae munitam, manum armatorum coegerat, proficisci constituit et
|
|
bellum patriae inferre convocatisque nocte, quae inter VIII et VII Id.
|
|
Novembres erat, sociis in domum M. Porci Laecae consilium, quod ceperat,
|
|
aperuit. Qua in congregatione nocturna duo equites Romani Ciceronem
|
|
consulem illa ipsa nocte ante lucem, cum sicut salutaturi eius domum
|
|
intrassent, interficiendum receperunt. M. Cicero vitatis insidiis proximo
|
|
die, qui fuit a. d. VI Id. Novembres, dispositis praesidiis senatum in
|
|
templum Iovis Statoris convocavit, quo cum Catilina quasi sui purgandi
|
|
causa venisset, Cicero eam, quae infra legitur, orationem in Catilinam
|
|
vehementissime invehens habuit.
|
|
</p>
|
|
<p>
|
|
Quo usque tandem abutere, Catilina, patientia nostra? quam diu etiam
|
|
furor iste tuus nos eludet? quem ad finem sese effrenata iactabit
|
|
audacia? Nihilne te nocturnum praesidium Palati, nihil urbis vigiliae,
|
|
nihil timor populi, nihil concursus bonorum omnium, nihil hic munitissimus
|
|
habendi senatus locus, nihil horum ora voltusque moverunt? Patere tua
|
|
consilia non sentis, constrictam iam horum omnium scientia teneri
|
|
coniurationem tuam non vides? Quid proxima, quid superiore nocte egeris,
|
|
ubi fueris, quos convocaveris, quid consilii ceperis, quem nostrum
|
|
ignorare arbitraris? O tempora, o mores! Senatus haec intellegit. consul
|
|
videt; hic tamen vivit. Vivit? immo vero etiam in senatum venit, fit
|
|
publici consilii particeps, notat et designat oculis ad caedem unum
|
|
quemque nostrum. Nos autem fortes viri satis facere rei publicae videmur,
|
|
si istius furorem ac tela vitemus. Ad mortem te, Catilina, duci iussu
|
|
consulis iam pridem oportebat, in te conferri pestem, quam tu in nos
|
|
[omnes iam diu] machinaris. An vero vir amplissumus, P. Scipio, pontifex
|
|
maximus, Ti. Gracchum mediocriter labefactantem statum rei publicae
|
|
privatus interfecit; Catilinam orbem terrae caede atque incendiis vastare
|
|
cupientem nos consules perferemus? Nam illa nimis antiqua praetereo, quod
|
|
C. Servilius Ahala Sp. Maelium novis rebus studentem manu sua occidit.
|
|
Fuit, fuit ista quondam in hac re publica virtus, ut viri fortes
|
|
acrioribus suppliciis civem perniciosum quam acerbissimum hostem
|
|
coercerent. Habemus senatus consultum in te, Catilina, vehemens et grave,
|
|
non deest rei publicae consilium neque auctoritas huius ordinis; nos, nos,
|
|
dico aperte, consules desumus. Decrevit quondam senatus, ut L. Opimius
|
|
consul videret, ne quid res publica detrimenti caperet; nox nulla
|
|
intercessit; interfectus est propter quasdam seditionum suspiciones
|
|
C. Gracchus, clarissimo patre, avo, maioribus, occisus est cum liberis
|
|
M. Fulvius consularis. Simili senatus consulto C. Mario et L. Valerio
|
|
consulibus est permissa res publica; num unum diem postea L. Saturninum
|
|
tribunum pl. et C. Servilium praetorem mors ac rei publicae poena
|
|
remorata est? At [vero] nos vicesimum iam diem patimur hebescere aciem
|
|
horum auctoritatis. Habemus enim huiusce modi senatus consultum, verum
|
|
inclusum in tabulis tamquam in vagina reconditum, quo ex senatus consulto
|
|
confestim te interfectum esse, Catilina, convenit. Vivis, et vivis non ad
|
|
deponendam, sed ad confirmandam audaciam. Cupio, patres conscripti, me
|
|
esse clementem, cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum
|
|
videri, sed iam me ipse inertiae nequitiaeque condemno. Castra sunt in
|
|
Italia contra populum Romanum in Etruriae faucibus conlocata, crescit in
|
|
dies singulos hostium numerus; eorum autem castrorum imperatorem ducemque
|
|
hostium intra moenia atque adeo in senatu videmus intestinam aliquam
|
|
cotidie perniciem rei publicae molientem. Si te iam, Catilina,
|
|
comprehendi, si interfici iussero, credo, erit verendum mihi, ne non
|
|
potius hoc omnes boni serius a me quam quisquam crudelius factum esse
|
|
dicat. Verum ego hoc, quod iam pridem factum esse oportuit, certa de
|
|
causa nondum adducor ut faciam. Tum denique interficiere, cum iam nemo
|
|
tam inprobus, tam perditus, tam tui similis inveniri poterit, qui id non
|
|
iure factum esse fateatur. Quamdiu quisquam erit, qui te defendere
|
|
audeat, vives, et vives ita, ut [nunc] vivis. multis meis et firmis
|
|
praesidiis obsessus, ne commovere te contra rem publicam possis. Multorum
|
|
te etiam oculi et aures non sentientem, sicut adhuc fecerunt,
|
|
speculabuntur atque custodient.
|
|
</p>
|
|
</div>
|
|
<pre>
|
|
<h4>ARGUMENTUM</h4>
|
|
<p>
|
|
L. Sergius Catilina, homo patricii generis, magna vi et animi et
|
|
corporis, sed ingenio malo pravoque, praetorius, qui iam a. u. c. 689
|
|
caedem consulum facere eaque facta rerum potiri constituerat, casu autem
|
|
rem perficere prohibitus erat, ascitis ad consilium rei publicae
|
|
opprimendae hominibus omnis generis perditissiis atque audacissimis, quos
|
|
inopia, cupiditas, scelera stimulabant, consulatum in annum 691 p. u. c.
|
|
petivit, sed cum, quae in animo habebat, perniciosa rei publicae consilia
|
|
parum occultata essent, studiis bonorum omnium M. Tullius Cicero una cum
|
|
C. Antonio consul factus est. Qua re commotus L. Catilina M. Cicerone
|
|
C. Antonio consulibus cupidius etiam sua consilia recepit, quibus maxime
|
|
Ciceronis consulis diligentia restitit ad quem Catilinae eiusque sociorum
|
|
consilia a Fulvia, muliere nobili, quae rem habebat cum Q. Curio, qui
|
|
particeps fuit conspirationis illius, deferebantur. Cum autem ista mala
|
|
consilia contra salutem rei publicae a coniuratis inita apertius iam
|
|
agitarentur, senatus consultum factum est, darent operam consules, ne quid
|
|
res publica detrimenti caperet, effectumque est, ut Catilina spe
|
|
consulatus, quem in proximum annum petebat, excideret, designarenturque
|
|
D. Silanus et L. Murena. Quae cum ita essent, L. Catilina, qui iam ante
|
|
per Italiam ad homines seditiosos, maxime veteres L. Sullae milites,
|
|
concitandos nuntios miserat, ad C. Manlium, qui Faesulas, in urbem
|
|
Etruriae munitam, manum armatorum coegerat, proficisci constituit et
|
|
bellum patriae inferre convocatisque nocte, quae inter VIII et VII Id.
|
|
Novembres erat, sociis in domum M. Porci Laecae consilium, quod ceperat,
|
|
aperuit. Qua in congregatione nocturna duo equites Romani Ciceronem
|
|
consulem illa ipsa nocte ante lucem, cum sicut salutaturi eius domum
|
|
intrassent, interficiendum receperunt. M. Cicero vitatis insidiis proximo
|
|
die, qui fuit a. d. VI Id. Novembres, dispositis praesidiis senatum in
|
|
templum Iovis Statoris convocavit, quo cum Catilina quasi sui purgandi
|
|
causa venisset, Cicero eam, quae infra legitur, orationem in Catilinam
|
|
vehementissime invehens habuit.
|
|
</p>
|
|
<p>
|
|
Quo usque tandem abutere, Catilina, patientia nostra? quam diu etiam
|
|
furor iste tuus nos eludet? quem ad finem sese effrenata iactabit
|
|
audacia? Nihilne te nocturnum praesidium Palati, nihil urbis vigiliae,
|
|
nihil timor populi, nihil concursus bonorum omnium, nihil hic munitissimus
|
|
habendi senatus locus, nihil horum ora voltusque moverunt? Patere tua
|
|
consilia non sentis, constrictam iam horum omnium scientia teneri
|
|
coniurationem tuam non vides? Quid proxima, quid superiore nocte egeris,
|
|
ubi fueris, quos convocaveris, quid consilii ceperis, quem nostrum
|
|
ignorare arbitraris? O tempora, o mores! Senatus haec intellegit. consul
|
|
videt; hic tamen vivit. Vivit? immo vero etiam in senatum venit, fit
|
|
publici consilii particeps, notat et designat oculis ad caedem unum
|
|
quemque nostrum. Nos autem fortes viri satis facere rei publicae videmur,
|
|
si istius furorem ac tela vitemus. Ad mortem te, Catilina, duci iussu
|
|
consulis iam pridem oportebat, in te conferri pestem, quam tu in nos
|
|
[omnes iam diu] machinaris. An vero vir amplissumus, P. Scipio, pontifex
|
|
maximus, Ti. Gracchum mediocriter labefactantem statum rei publicae
|
|
privatus interfecit; Catilinam orbem terrae caede atque incendiis vastare
|
|
cupientem nos consules perferemus? Nam illa nimis antiqua praetereo, quod
|
|
C. Servilius Ahala Sp. Maelium novis rebus studentem manu sua occidit.
|
|
Fuit, fuit ista quondam in hac re publica virtus, ut viri fortes
|
|
acrioribus suppliciis civem perniciosum quam acerbissimum hostem
|
|
coercerent. Habemus senatus consultum in te, Catilina, vehemens et grave,
|
|
non deest rei publicae consilium neque auctoritas huius ordinis; nos, nos,
|
|
dico aperte, consules desumus. Decrevit quondam senatus, ut L. Opimius
|
|
consul videret, ne quid res publica detrimenti caperet; nox nulla
|
|
intercessit; interfectus est propter quasdam seditionum suspiciones
|
|
C. Gracchus, clarissimo patre, avo, maioribus, occisus est cum liberis
|
|
M. Fulvius consularis. Simili senatus consulto C. Mario et L. Valerio
|
|
consulibus est permissa res publica; num unum diem postea L. Saturninum
|
|
tribunum pl. et C. Servilium praetorem mors ac rei publicae poena
|
|
remorata est? At [vero] nos vicesimum iam diem patimur hebescere aciem
|
|
horum auctoritatis. Habemus enim huiusce modi senatus consultum, verum
|
|
inclusum in tabulis tamquam in vagina reconditum, quo ex senatus consulto
|
|
confestim te interfectum esse, Catilina, convenit. Vivis, et vivis non ad
|
|
deponendam, sed ad confirmandam audaciam. Cupio, patres conscripti, me
|
|
esse clementem, cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum
|
|
videri, sed iam me ipse inertiae nequitiaeque condemno. Castra sunt in
|
|
Italia contra populum Romanum in Etruriae faucibus conlocata, crescit in
|
|
dies singulos hostium numerus; eorum autem castrorum imperatorem ducemque
|
|
hostium intra moenia atque adeo in senatu videmus intestinam aliquam
|
|
cotidie perniciem rei publicae molientem. Si te iam, Catilina,
|
|
comprehendi, si interfici iussero, credo, erit verendum mihi, ne non
|
|
potius hoc omnes boni serius a me quam quisquam crudelius factum esse
|
|
dicat. Verum ego hoc, quod iam pridem factum esse oportuit, certa de
|
|
causa nondum adducor ut faciam. Tum denique interficiere, cum iam nemo
|
|
tam inprobus, tam perditus, tam tui similis inveniri poterit, qui id non
|
|
iure factum esse fateatur. Quamdiu quisquam erit, qui te defendere
|
|
audeat, vives, et vives ita, ut [nunc] vivis. multis meis et firmis
|
|
praesidiis obsessus, ne commovere te contra rem publicam possis. Multorum
|
|
te etiam oculi et aures non sentientem, sicut adhuc fecerunt,
|
|
speculabuntur atque custodient.
|
|
</p>
|
|
</pre>
|
|
<pre style="white-space: pre-wrap">
|
|
<h4>ARGUMENTUM</h4>
|
|
<p>
|
|
L. Sergius Catilina, homo patricii generis, magna vi et animi et
|
|
corporis, sed ingenio malo pravoque, praetorius, qui iam a. u. c. 689
|
|
caedem consulum facere eaque facta rerum potiri constituerat, casu autem
|
|
rem perficere prohibitus erat, ascitis ad consilium rei publicae
|
|
opprimendae hominibus omnis generis perditissiis atque audacissimis, quos
|
|
inopia, cupiditas, scelera stimulabant, consulatum in annum 691 p. u. c.
|
|
petivit, sed cum, quae in animo habebat, perniciosa rei publicae consilia
|
|
parum occultata essent, studiis bonorum omnium M. Tullius Cicero una cum
|
|
C. Antonio consul factus est. Qua re commotus L. Catilina M. Cicerone
|
|
C. Antonio consulibus cupidius etiam sua consilia recepit, quibus maxime
|
|
Ciceronis consulis diligentia restitit ad quem Catilinae eiusque sociorum
|
|
consilia a Fulvia, muliere nobili, quae rem habebat cum Q. Curio, qui
|
|
particeps fuit conspirationis illius, deferebantur. Cum autem ista mala
|
|
consilia contra salutem rei publicae a coniuratis inita apertius iam
|
|
agitarentur, senatus consultum factum est, darent operam consules, ne quid
|
|
res publica detrimenti caperet, effectumque est, ut Catilina spe
|
|
consulatus, quem in proximum annum petebat, excideret, designarenturque
|
|
D. Silanus et L. Murena. Quae cum ita essent, L. Catilina, qui iam ante
|
|
per Italiam ad homines seditiosos, maxime veteres L. Sullae milites,
|
|
concitandos nuntios miserat, ad C. Manlium, qui Faesulas, in urbem
|
|
Etruriae munitam, manum armatorum coegerat, proficisci constituit et
|
|
bellum patriae inferre convocatisque nocte, quae inter VIII et VII Id.
|
|
Novembres erat, sociis in domum M. Porci Laecae consilium, quod ceperat,
|
|
aperuit. Qua in congregatione nocturna duo equites Romani Ciceronem
|
|
consulem illa ipsa nocte ante lucem, cum sicut salutaturi eius domum
|
|
intrassent, interficiendum receperunt. M. Cicero vitatis insidiis proximo
|
|
die, qui fuit a. d. VI Id. Novembres, dispositis praesidiis senatum in
|
|
templum Iovis Statoris convocavit, quo cum Catilina quasi sui purgandi
|
|
causa venisset, Cicero eam, quae infra legitur, orationem in Catilinam
|
|
vehementissime invehens habuit.
|
|
</p>
|
|
<p>
|
|
Quo usque tandem abutere, Catilina, patientia nostra? quam diu etiam
|
|
furor iste tuus nos eludet? quem ad finem sese effrenata iactabit
|
|
audacia? Nihilne te nocturnum praesidium Palati, nihil urbis vigiliae,
|
|
nihil timor populi, nihil concursus bonorum omnium, nihil hic munitissimus
|
|
habendi senatus locus, nihil horum ora voltusque moverunt? Patere tua
|
|
consilia non sentis, constrictam iam horum omnium scientia teneri
|
|
coniurationem tuam non vides? Quid proxima, quid superiore nocte egeris,
|
|
ubi fueris, quos convocaveris, quid consilii ceperis, quem nostrum
|
|
ignorare arbitraris? O tempora, o mores! Senatus haec intellegit. consul
|
|
videt; hic tamen vivit. Vivit? immo vero etiam in senatum venit, fit
|
|
publici consilii particeps, notat et designat oculis ad caedem unum
|
|
quemque nostrum. Nos autem fortes viri satis facere rei publicae videmur,
|
|
si istius furorem ac tela vitemus. Ad mortem te, Catilina, duci iussu
|
|
consulis iam pridem oportebat, in te conferri pestem, quam tu in nos
|
|
[omnes iam diu] machinaris. An vero vir amplissumus, P. Scipio, pontifex
|
|
maximus, Ti. Gracchum mediocriter labefactantem statum rei publicae
|
|
privatus interfecit; Catilinam orbem terrae caede atque incendiis vastare
|
|
cupientem nos consules perferemus? Nam illa nimis antiqua praetereo, quod
|
|
C. Servilius Ahala Sp. Maelium novis rebus studentem manu sua occidit.
|
|
Fuit, fuit ista quondam in hac re publica virtus, ut viri fortes
|
|
acrioribus suppliciis civem perniciosum quam acerbissimum hostem
|
|
coercerent. Habemus senatus consultum in te, Catilina, vehemens et grave,
|
|
non deest rei publicae consilium neque auctoritas huius ordinis; nos, nos,
|
|
dico aperte, consules desumus. Decrevit quondam senatus, ut L. Opimius
|
|
consul videret, ne quid res publica detrimenti caperet; nox nulla
|
|
intercessit; interfectus est propter quasdam seditionum suspiciones
|
|
C. Gracchus, clarissimo patre, avo, maioribus, occisus est cum liberis
|
|
M. Fulvius consularis. Simili senatus consulto C. Mario et L. Valerio
|
|
consulibus est permissa res publica; num unum diem postea L. Saturninum
|
|
tribunum pl. et C. Servilium praetorem mors ac rei publicae poena
|
|
remorata est? At [vero] nos vicesimum iam diem patimur hebescere aciem
|
|
horum auctoritatis. Habemus enim huiusce modi senatus consultum, verum
|
|
inclusum in tabulis tamquam in vagina reconditum, quo ex senatus consulto
|
|
confestim te interfectum esse, Catilina, convenit. Vivis, et vivis non ad
|
|
deponendam, sed ad confirmandam audaciam. Cupio, patres conscripti, me
|
|
esse clementem, cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum
|
|
videri, sed iam me ipse inertiae nequitiaeque condemno. Castra sunt in
|
|
Italia contra populum Romanum in Etruriae faucibus conlocata, crescit in
|
|
dies singulos hostium numerus; eorum autem castrorum imperatorem ducemque
|
|
hostium intra moenia atque adeo in senatu videmus intestinam aliquam
|
|
cotidie perniciem rei publicae molientem. Si te iam, Catilina,
|
|
comprehendi, si interfici iussero, credo, erit verendum mihi, ne non
|
|
potius hoc omnes boni serius a me quam quisquam crudelius factum esse
|
|
dicat. Verum ego hoc, quod iam pridem factum esse oportuit, certa de
|
|
causa nondum adducor ut faciam. Tum denique interficiere, cum iam nemo
|
|
tam inprobus, tam perditus, tam tui similis inveniri poterit, qui id non
|
|
iure factum esse fateatur. Quamdiu quisquam erit, qui te defendere
|
|
audeat, vives, et vives ita, ut [nunc] vivis. multis meis et firmis
|
|
praesidiis obsessus, ne commovere te contra rem publicam possis. Multorum
|
|
te etiam oculi et aures non sentientem, sicut adhuc fecerunt,
|
|
speculabuntur atque custodient.
|
|
</p>
|
|
</pre>
|
|
<pre style="white-space: pre-line">
|
|
<h4>ARGUMENTUM</h4>
|
|
<p>
|
|
L. Sergius Catilina, homo patricii generis, magna vi et animi et
|
|
corporis, sed ingenio malo pravoque, praetorius, qui iam a. u. c. 689
|
|
caedem consulum facere eaque facta rerum potiri constituerat, casu autem
|
|
rem perficere prohibitus erat, ascitis ad consilium rei publicae
|
|
opprimendae hominibus omnis generis perditissiis atque audacissimis, quos
|
|
inopia, cupiditas, scelera stimulabant, consulatum in annum 691 p. u. c.
|
|
petivit, sed cum, quae in animo habebat, perniciosa rei publicae consilia
|
|
parum occultata essent, studiis bonorum omnium M. Tullius Cicero una cum
|
|
C. Antonio consul factus est. Qua re commotus L. Catilina M. Cicerone
|
|
C. Antonio consulibus cupidius etiam sua consilia recepit, quibus maxime
|
|
Ciceronis consulis diligentia restitit ad quem Catilinae eiusque sociorum
|
|
consilia a Fulvia, muliere nobili, quae rem habebat cum Q. Curio, qui
|
|
particeps fuit conspirationis illius, deferebantur. Cum autem ista mala
|
|
consilia contra salutem rei publicae a coniuratis inita apertius iam
|
|
agitarentur, senatus consultum factum est, darent operam consules, ne quid
|
|
res publica detrimenti caperet, effectumque est, ut Catilina spe
|
|
consulatus, quem in proximum annum petebat, excideret, designarenturque
|
|
D. Silanus et L. Murena. Quae cum ita essent, L. Catilina, qui iam ante
|
|
per Italiam ad homines seditiosos, maxime veteres L. Sullae milites,
|
|
concitandos nuntios miserat, ad C. Manlium, qui Faesulas, in urbem
|
|
Etruriae munitam, manum armatorum coegerat, proficisci constituit et
|
|
bellum patriae inferre convocatisque nocte, quae inter VIII et VII Id.
|
|
Novembres erat, sociis in domum M. Porci Laecae consilium, quod ceperat,
|
|
aperuit. Qua in congregatione nocturna duo equites Romani Ciceronem
|
|
consulem illa ipsa nocte ante lucem, cum sicut salutaturi eius domum
|
|
intrassent, interficiendum receperunt. M. Cicero vitatis insidiis proximo
|
|
die, qui fuit a. d. VI Id. Novembres, dispositis praesidiis senatum in
|
|
templum Iovis Statoris convocavit, quo cum Catilina quasi sui purgandi
|
|
causa venisset, Cicero eam, quae infra legitur, orationem in Catilinam
|
|
vehementissime invehens habuit.
|
|
</p>
|
|
<p>
|
|
Quo usque tandem abutere, Catilina, patientia nostra? quam diu etiam
|
|
furor iste tuus nos eludet? quem ad finem sese effrenata iactabit
|
|
audacia? Nihilne te nocturnum praesidium Palati, nihil urbis vigiliae,
|
|
nihil timor populi, nihil concursus bonorum omnium, nihil hic munitissimus
|
|
habendi senatus locus, nihil horum ora voltusque moverunt? Patere tua
|
|
consilia non sentis, constrictam iam horum omnium scientia teneri
|
|
coniurationem tuam non vides? Quid proxima, quid superiore nocte egeris,
|
|
ubi fueris, quos convocaveris, quid consilii ceperis, quem nostrum
|
|
ignorare arbitraris? O tempora, o mores! Senatus haec intellegit. consul
|
|
videt; hic tamen vivit. Vivit? immo vero etiam in senatum venit, fit
|
|
publici consilii particeps, notat et designat oculis ad caedem unum
|
|
quemque nostrum. Nos autem fortes viri satis facere rei publicae videmur,
|
|
si istius furorem ac tela vitemus. Ad mortem te, Catilina, duci iussu
|
|
consulis iam pridem oportebat, in te conferri pestem, quam tu in nos
|
|
[omnes iam diu] machinaris. An vero vir amplissumus, P. Scipio, pontifex
|
|
maximus, Ti. Gracchum mediocriter labefactantem statum rei publicae
|
|
privatus interfecit; Catilinam orbem terrae caede atque incendiis vastare
|
|
cupientem nos consules perferemus? Nam illa nimis antiqua praetereo, quod
|
|
C. Servilius Ahala Sp. Maelium novis rebus studentem manu sua occidit.
|
|
Fuit, fuit ista quondam in hac re publica virtus, ut viri fortes
|
|
acrioribus suppliciis civem perniciosum quam acerbissimum hostem
|
|
coercerent. Habemus senatus consultum in te, Catilina, vehemens et grave,
|
|
non deest rei publicae consilium neque auctoritas huius ordinis; nos, nos,
|
|
dico aperte, consules desumus. Decrevit quondam senatus, ut L. Opimius
|
|
consul videret, ne quid res publica detrimenti caperet; nox nulla
|
|
intercessit; interfectus est propter quasdam seditionum suspiciones
|
|
C. Gracchus, clarissimo patre, avo, maioribus, occisus est cum liberis
|
|
M. Fulvius consularis. Simili senatus consulto C. Mario et L. Valerio
|
|
consulibus est permissa res publica; num unum diem postea L. Saturninum
|
|
tribunum pl. et C. Servilium praetorem mors ac rei publicae poena
|
|
remorata est? At [vero] nos vicesimum iam diem patimur hebescere aciem
|
|
horum auctoritatis. Habemus enim huiusce modi senatus consultum, verum
|
|
inclusum in tabulis tamquam in vagina reconditum, quo ex senatus consulto
|
|
confestim te interfectum esse, Catilina, convenit. Vivis, et vivis non ad
|
|
deponendam, sed ad confirmandam audaciam. Cupio, patres conscripti, me
|
|
esse clementem, cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum
|
|
videri, sed iam me ipse inertiae nequitiaeque condemno. Castra sunt in
|
|
Italia contra populum Romanum in Etruriae faucibus conlocata, crescit in
|
|
dies singulos hostium numerus; eorum autem castrorum imperatorem ducemque
|
|
hostium intra moenia atque adeo in senatu videmus intestinam aliquam
|
|
cotidie perniciem rei publicae molientem. Si te iam, Catilina,
|
|
comprehendi, si interfici iussero, credo, erit verendum mihi, ne non
|
|
potius hoc omnes boni serius a me quam quisquam crudelius factum esse
|
|
dicat. Verum ego hoc, quod iam pridem factum esse oportuit, certa de
|
|
causa nondum adducor ut faciam. Tum denique interficiere, cum iam nemo
|
|
tam inprobus, tam perditus, tam tui similis inveniri poterit, qui id non
|
|
iure factum esse fateatur. Quamdiu quisquam erit, qui te defendere
|
|
audeat, vives, et vives ita, ut [nunc] vivis. multis meis et firmis
|
|
praesidiis obsessus, ne commovere te contra rem publicam possis. Multorum
|
|
te etiam oculi et aures non sentientem, sicut adhuc fecerunt,
|
|
speculabuntur atque custodient.
|
|
</p>
|
|
</pre>
|
|
<pre style="white-space: nowrap">
|
|
<h4>ARGUMENTUM</h4>
|
|
<p>
|
|
L. Sergius Catilina, homo patricii generis, magna vi et animi et
|
|
corporis, sed ingenio malo pravoque, praetorius, qui iam a. u. c. 689
|
|
caedem consulum facere eaque facta rerum potiri constituerat, casu autem
|
|
rem perficere prohibitus erat, ascitis ad consilium rei publicae
|
|
opprimendae hominibus omnis generis perditissiis atque audacissimis, quos
|
|
inopia, cupiditas, scelera stimulabant, consulatum in annum 691 p. u. c.
|
|
petivit, sed cum, quae in animo habebat, perniciosa rei publicae consilia
|
|
parum occultata essent, studiis bonorum omnium M. Tullius Cicero una cum
|
|
C. Antonio consul factus est. Qua re commotus L. Catilina M. Cicerone
|
|
C. Antonio consulibus cupidius etiam sua consilia recepit, quibus maxime
|
|
Ciceronis consulis diligentia restitit ad quem Catilinae eiusque sociorum
|
|
consilia a Fulvia, muliere nobili, quae rem habebat cum Q. Curio, qui
|
|
particeps fuit conspirationis illius, deferebantur. Cum autem ista mala
|
|
consilia contra salutem rei publicae a coniuratis inita apertius iam
|
|
agitarentur, senatus consultum factum est, darent operam consules, ne quid
|
|
res publica detrimenti caperet, effectumque est, ut Catilina spe
|
|
consulatus, quem in proximum annum petebat, excideret, designarenturque
|
|
D. Silanus et L. Murena. Quae cum ita essent, L. Catilina, qui iam ante
|
|
per Italiam ad homines seditiosos, maxime veteres L. Sullae milites,
|
|
concitandos nuntios miserat, ad C. Manlium, qui Faesulas, in urbem
|
|
Etruriae munitam, manum armatorum coegerat, proficisci constituit et
|
|
bellum patriae inferre convocatisque nocte, quae inter VIII et VII Id.
|
|
Novembres erat, sociis in domum M. Porci Laecae consilium, quod ceperat,
|
|
aperuit. Qua in congregatione nocturna duo equites Romani Ciceronem
|
|
consulem illa ipsa nocte ante lucem, cum sicut salutaturi eius domum
|
|
intrassent, interficiendum receperunt. M. Cicero vitatis insidiis proximo
|
|
die, qui fuit a. d. VI Id. Novembres, dispositis praesidiis senatum in
|
|
templum Iovis Statoris convocavit, quo cum Catilina quasi sui purgandi
|
|
causa venisset, Cicero eam, quae infra legitur, orationem in Catilinam
|
|
vehementissime invehens habuit.
|
|
</p>
|
|
<p>
|
|
Quo usque tandem abutere, Catilina, patientia nostra? quam diu etiam
|
|
furor iste tuus nos eludet? quem ad finem sese effrenata iactabit
|
|
audacia? Nihilne te nocturnum praesidium Palati, nihil urbis vigiliae,
|
|
nihil timor populi, nihil concursus bonorum omnium, nihil hic munitissimus
|
|
habendi senatus locus, nihil horum ora voltusque moverunt? Patere tua
|
|
consilia non sentis, constrictam iam horum omnium scientia teneri
|
|
coniurationem tuam non vides? Quid proxima, quid superiore nocte egeris,
|
|
ubi fueris, quos convocaveris, quid consilii ceperis, quem nostrum
|
|
ignorare arbitraris? O tempora, o mores! Senatus haec intellegit. consul
|
|
videt; hic tamen vivit. Vivit? immo vero etiam in senatum venit, fit
|
|
publici consilii particeps, notat et designat oculis ad caedem unum
|
|
quemque nostrum. Nos autem fortes viri satis facere rei publicae videmur,
|
|
si istius furorem ac tela vitemus. Ad mortem te, Catilina, duci iussu
|
|
consulis iam pridem oportebat, in te conferri pestem, quam tu in nos
|
|
[omnes iam diu] machinaris. An vero vir amplissumus, P. Scipio, pontifex
|
|
maximus, Ti. Gracchum mediocriter labefactantem statum rei publicae
|
|
privatus interfecit; Catilinam orbem terrae caede atque incendiis vastare
|
|
cupientem nos consules perferemus? Nam illa nimis antiqua praetereo, quod
|
|
C. Servilius Ahala Sp. Maelium novis rebus studentem manu sua occidit.
|
|
Fuit, fuit ista quondam in hac re publica virtus, ut viri fortes
|
|
acrioribus suppliciis civem perniciosum quam acerbissimum hostem
|
|
coercerent. Habemus senatus consultum in te, Catilina, vehemens et grave,
|
|
non deest rei publicae consilium neque auctoritas huius ordinis; nos, nos,
|
|
dico aperte, consules desumus. Decrevit quondam senatus, ut L. Opimius
|
|
consul videret, ne quid res publica detrimenti caperet; nox nulla
|
|
intercessit; interfectus est propter quasdam seditionum suspiciones
|
|
C. Gracchus, clarissimo patre, avo, maioribus, occisus est cum liberis
|
|
M. Fulvius consularis. Simili senatus consulto C. Mario et L. Valerio
|
|
consulibus est permissa res publica; num unum diem postea L. Saturninum
|
|
tribunum pl. et C. Servilium praetorem mors ac rei publicae poena
|
|
remorata est? At [vero] nos vicesimum iam diem patimur hebescere aciem
|
|
horum auctoritatis. Habemus enim huiusce modi senatus consultum, verum
|
|
inclusum in tabulis tamquam in vagina reconditum, quo ex senatus consulto
|
|
confestim te interfectum esse, Catilina, convenit. Vivis, et vivis non ad
|
|
deponendam, sed ad confirmandam audaciam. Cupio, patres conscripti, me
|
|
esse clementem, cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum
|
|
videri, sed iam me ipse inertiae nequitiaeque condemno. Castra sunt in
|
|
Italia contra populum Romanum in Etruriae faucibus conlocata, crescit in
|
|
dies singulos hostium numerus; eorum autem castrorum imperatorem ducemque
|
|
hostium intra moenia atque adeo in senatu videmus intestinam aliquam
|
|
cotidie perniciem rei publicae molientem. Si te iam, Catilina,
|
|
comprehendi, si interfici iussero, credo, erit verendum mihi, ne non
|
|
potius hoc omnes boni serius a me quam quisquam crudelius factum esse
|
|
dicat. Verum ego hoc, quod iam pridem factum esse oportuit, certa de
|
|
causa nondum adducor ut faciam. Tum denique interficiere, cum iam nemo
|
|
tam inprobus, tam perditus, tam tui similis inveniri poterit, qui id non
|
|
iure factum esse fateatur. Quamdiu quisquam erit, qui te defendere
|
|
audeat, vives, et vives ita, ut [nunc] vivis. multis meis et firmis
|
|
praesidiis obsessus, ne commovere te contra rem publicam possis. Multorum
|
|
te etiam oculi et aures non sentientem, sicut adhuc fecerunt,
|
|
speculabuntur atque custodient.
|
|
</p>
|
|
</pre>
|
|
<pre style="white-space: pre-wrap; overflow-wrap:break-word">
|
|
<h4>ARGUMENTUM</h4>
|
|
<p>
|
|
L. Sergius Catilina, homo patricii generis, magna vi et animi et
|
|
corporis, sed ingenio malo pravoque, praetorius, qui iam a. u. c. 689
|
|
caedem consulum facere eaque facta rerum potiri constituerat, casu autem
|
|
rem perficere prohibitus erat, ascitis ad consilium rei publicae
|
|
opprimendae hominibus omnis generis perditissiis atque audacissimis, quos
|
|
inopia, cupiditas, scelera stimulabant, consulatum in annum 691 p. u. c.
|
|
petivit, sed cum, quae in animo habebat, perniciosa rei publicae consilia
|
|
parum occultata essent, studiis bonorum omnium M. Tullius Cicero una cum
|
|
C. Antonio consul factus est. Qua re commotus L. Catilina M. Cicerone
|
|
C. Antonio consulibus cupidius etiam sua consilia recepit, quibus maxime
|
|
Ciceronis consulis diligentia restitit ad quem Catilinae eiusque sociorum
|
|
consilia a Fulvia, muliere nobili, quae rem habebat cum Q. Curio, qui
|
|
particeps fuit conspirationis illius, deferebantur. Cum autem ista mala
|
|
consilia contra salutem rei publicae a coniuratis inita apertius iam
|
|
agitarentur, senatus consultum factum est, darent operam consules, ne quid
|
|
res publica detrimenti caperet, effectumque est, ut Catilina spe
|
|
consulatus, quem in proximum annum petebat, excideret, designarenturque
|
|
D. Silanus et L. Murena. Quae cum ita essent, L. Catilina, qui iam ante
|
|
per Italiam ad homines seditiosos, maxime veteres L. Sullae milites,
|
|
concitandos nuntios miserat, ad C. Manlium, qui Faesulas, in urbem
|
|
Etruriae munitam, manum armatorum coegerat, proficisci constituit et
|
|
bellum patriae inferre convocatisque nocte, quae inter VIII et VII Id.
|
|
Novembres erat, sociis in domum M. Porci Laecae consilium, quod ceperat,
|
|
aperuit. Qua in congregatione nocturna duo equites Romani Ciceronem
|
|
consulem illa ipsa nocte ante lucem, cum sicut salutaturi eius domum
|
|
intrassent, interficiendum receperunt. M. Cicero vitatis insidiis proximo
|
|
die, qui fuit a. d. VI Id. Novembres, dispositis praesidiis senatum in
|
|
templum Iovis Statoris convocavit, quo cum Catilina quasi sui purgandi
|
|
causa venisset, Cicero eam, quae infra legitur, orationem in Catilinam
|
|
vehementissime invehens habuit.
|
|
</p>
|
|
<p>
|
|
Quo usque tandem abutere, Catilina, patientia nostra? quam diu etiam
|
|
furor iste tuus nos eludet? quem ad finem sese effrenata iactabit
|
|
audacia? Nihilne te nocturnum praesidium Palati, nihil urbis vigiliae,
|
|
nihil timor populi, nihil concursus bonorum omnium, nihil hic munitissimus
|
|
habendi senatus locus, nihil horum ora voltusque moverunt? Patere tua
|
|
consilia non sentis, constrictam iam horum omnium scientia teneri
|
|
coniurationem tuam non vides? Quid proxima, quid superiore nocte egeris,
|
|
ubi fueris, quos convocaveris, quid consilii ceperis, quem nostrum
|
|
ignorare arbitraris? O tempora, o mores! Senatus haec intellegit. consul
|
|
videt; hic tamen vivit. Vivit? immo vero etiam in senatum venit, fit
|
|
publici consilii particeps, notat et designat oculis ad caedem unum
|
|
quemque nostrum. Nos autem fortes viri satis facere rei publicae videmur,
|
|
si istius furorem ac tela vitemus. Ad mortem te, Catilina, duci iussu
|
|
consulis iam pridem oportebat, in te conferri pestem, quam tu in nos
|
|
[omnes iam diu] machinaris. An vero vir amplissumus, P. Scipio, pontifex
|
|
maximus, Ti. Gracchum mediocriter labefactantem statum rei publicae
|
|
privatus interfecit; Catilinam orbem terrae caede atque incendiis vastare
|
|
cupientem nos consules perferemus? Nam illa nimis antiqua praetereo, quod
|
|
C. Servilius Ahala Sp. Maelium novis rebus studentem manu sua occidit.
|
|
Fuit, fuit ista quondam in hac re publica virtus, ut viri fortes
|
|
acrioribus suppliciis civem perniciosum quam acerbissimum hostem
|
|
coercerent. Habemus senatus consultum in te, Catilina, vehemens et grave,
|
|
non deest rei publicae consilium neque auctoritas huius ordinis; nos, nos,
|
|
dico aperte, consules desumus. Decrevit quondam senatus, ut L. Opimius
|
|
consul videret, ne quid res publica detrimenti caperet; nox nulla
|
|
intercessit; interfectus est propter quasdam seditionum suspiciones
|
|
C. Gracchus, clarissimo patre, avo, maioribus, occisus est cum liberis
|
|
M. Fulvius consularis. Simili senatus consulto C. Mario et L. Valerio
|
|
consulibus est permissa res publica; num unum diem postea L. Saturninum
|
|
tribunum pl. et C. Servilium praetorem mors ac rei publicae poena
|
|
remorata est? At [vero] nos vicesimum iam diem patimur hebescere aciem
|
|
horum auctoritatis. Habemus enim huiusce modi senatus consultum, verum
|
|
inclusum in tabulis tamquam in vagina reconditum, quo ex senatus consulto
|
|
confestim te interfectum esse, Catilina, convenit. Vivis, et vivis non ad
|
|
deponendam, sed ad confirmandam audaciam. Cupio, patres conscripti, me
|
|
esse clementem, cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum
|
|
videri, sed iam me ipse inertiae nequitiaeque condemno. Castra sunt in
|
|
Italia contra populum Romanum in Etruriae faucibus conlocata, crescit in
|
|
dies singulos hostium numerus; eorum autem castrorum imperatorem ducemque
|
|
hostium intra moenia atque adeo in senatu videmus intestinam aliquam
|
|
cotidie perniciem rei publicae molientem. Si te iam, Catilina,
|
|
comprehendi, si interfici iussero, credo, erit verendum mihi, ne non
|
|
potius hoc omnes boni serius a me quam quisquam crudelius factum esse
|
|
dicat. Verum ego hoc, quod iam pridem factum esse oportuit, certa de
|
|
causa nondum adducor ut faciam. Tum denique interficiere, cum iam nemo
|
|
tam inprobus, tam perditus, tam tui similis inveniri poterit, qui id non
|
|
iure factum esse fateatur. Quamdiu quisquam erit, qui te defendere
|
|
audeat, vives, et vives ita, ut [nunc] vivis. multis meis et firmis
|
|
praesidiis obsessus, ne commovere te contra rem publicam possis. Multorum
|
|
te etiam oculi et aures non sentientem, sicut adhuc fecerunt,
|
|
speculabuntur atque custodient.
|
|
</p>
|
|
</pre>
|
|
<div>
|
|
<h4>ARGUMENTUM</h4>
|
|
<p>
|
|
L. Sergius <b>Catilina</b>, homo patricii generis, magna vi et animi et
|
|
corporis, sed ingenio malo pravoque, praetorius, qui iam a. u. c. 689
|
|
caedem consulum facere eaque facta rerum potiri constituerat, casu autem
|
|
rem perficere prohibitus erat, ascitis ad consilium rei publicae
|
|
opprimendae hominibus omnis generis perditissiis atque audacissimis, quos
|
|
inopia, cupiditas, scelera stimulabant, consulatum in annum 691 p. u. c.
|
|
petivit, sed cum, quae in animo habebat, perniciosa rei publicae consilia
|
|
parum occultata essent, studiis bonorum omnium M. Tullius <span style="color:blue">Cicero</span> una cum
|
|
C. Antonio consul factus est. Qua re commotus L. <b>Catilina</b> M. <i>Cicerone</i>
|
|
C. Antonio consulibus cupidius etiam sua consilia recepit, quibus maxime
|
|
Ciceronis consulis diligentia restitit ad quem <b>Catilina</b>e eiusque sociorum
|
|
consilia a Fulvia, muliere nobili, quae rem habebat cum Q. Curio, qui
|
|
particeps fuit conspirationis illius, deferebantur. Cum autem ista mala
|
|
consilia contra salutem rei publicae a coniuratis inita apertius iam
|
|
agitarentur, senatus consultum factum est, darent operam consules, ne quid
|
|
res publica detrimenti caperet, effectumque est, ut <b>Catilina</b> spe
|
|
consulatus, quem in proximum annum petebat, excideret, designarenturque
|
|
D. Silanus et L. Murena. Quae cum ita essent, L. <b>Catilina</b>, qui iam ante
|
|
per Italiam ad homines seditiosos, maxime veteres L. Sullae milites,
|
|
concitandos nuntios miserat, ad C. Manlium, qui Faesulas, in urbem
|
|
Etruriae munitam, manum armatorum coegerat, proficisci constituit et
|
|
bellum patriae inferre convocatisque nocte, quae inter VIII et VII Id.
|
|
Novembres erat, sociis in domum M. Porci Laecae consilium, quod ceperat,
|
|
aperuit. Qua in congregatione nocturna duo equites Romani <i>Cicerone</i>m
|
|
consulem illa ipsa nocte ante lucem, cum sicut salutaturi eius domum
|
|
intrassent, interficiendum receperunt. M. Cicero vitatis insidiis proximo
|
|
die, qui fuit a. d. VI Id. Novembres, dispositis praesidiis senatum in
|
|
templum Iovis Statoris convocavit, quo cum <b>Catilina</b> quasi sui purgandi
|
|
causa venisset, Cicero eam, quae infra legitur, orationem in <b>Catilina</b>m
|
|
vehementissime invehens habuit.
|
|
</p>
|
|
<p>
|
|
Quo usque tandem abutere, <b>Catilina</b>, patientia nostra? quam diu etiam
|
|
furor iste tuus nos eludet? quem ad finem sese effrenata iactabit
|
|
audacia? Nihilne te nocturnum praesidium Palati, nihil urbis vigiliae,
|
|
nihil timor populi, nihil concursus bonorum omnium, nihil hic munitissimus
|
|
habendi senatus locus, nihil horum ora voltusque moverunt? Patere tua
|
|
consilia non sentis, constrictam iam horum omnium scientia teneri
|
|
coniurationem tuam non vides? Quid proxima, quid superiore nocte egeris,
|
|
ubi fueris, quos convocaveris, quid consilii ceperis, quem nostrum
|
|
ignorare arbitraris? O tempora, o mores! Senatus haec intellegit. consul
|
|
videt; hic tamen vivit. Vivit? immo vero etiam in senatum venit, fit
|
|
publici consilii particeps, notat et designat oculis ad caedem unum
|
|
quemque nostrum. Nos autem fortes viri satis facere rei publicae videmur,
|
|
si istius furorem ac tela vitemus. Ad mortem te, <b>Catilina</b>, duci iussu
|
|
consulis iam pridem oportebat, in te conferri pestem, quam tu in nos
|
|
[omnes iam diu] machinaris. An vero vir amplissumus, P. <span style="color:red">Scipio</span>, pontifex
|
|
maximus, Ti. Gracchum mediocriter labefactantem statum rei publicae
|
|
privatus interfecit; <b>Catilina</b>m orbem terrae caede atque incendiis vastare
|
|
cupientem nos consules perferemus? Nam illa nimis antiqua praetereo, quod
|
|
C. Servilius Ahala Sp. Maelium novis rebus studentem manu sua occidit.
|
|
Fuit, fuit ista quondam in hac re publica virtus, ut viri fortes
|
|
acrioribus suppliciis civem perniciosum quam acerbissimum hostem
|
|
coercerent. Habemus senatus consultum in te, <b>Catilina</b>, vehemens et grave,
|
|
non deest rei publicae consilium neque auctoritas huius ordinis; nos, nos,
|
|
dico aperte, consules desumus. Decrevit quondam senatus, ut L. Opimius
|
|
consul videret, ne quid res publica detrimenti caperet; nox nulla
|
|
intercessit; interfectus est propter quasdam seditionum suspiciones
|
|
C. Gracchus, clarissimo patre, avo, maioribus, occisus est cum liberis
|
|
M. Fulvius consularis. Simili senatus consulto C. Mario et L. Valerio
|
|
consulibus est permissa res publica; num unum diem postea L. Saturninum
|
|
tribunum pl. et C. Servilium praetorem mors ac rei publicae poena
|
|
remorata est? At [vero] nos vicesimum iam diem patimur hebescere aciem
|
|
horum auctoritatis. Habemus enim huiusce modi senatus consultum, verum
|
|
inclusum in tabulis tamquam in vagina reconditum, quo ex senatus consulto
|
|
confestim te interfectum esse, <b>Catilina</b>, convenit. Vivis, et vivis non ad
|
|
deponendam, sed ad confirmandam audaciam. Cupio, patres conscripti, me
|
|
esse clementem, cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum
|
|
videri, sed iam me ipse inertiae nequitiaeque condemno. Castra sunt in
|
|
Italia contra populum Romanum in Etruriae faucibus conlocata, crescit in
|
|
dies singulos hostium numerus; eorum autem castrorum imperatorem ducemque
|
|
hostium intra moenia atque adeo in senatu videmus intestinam aliquam
|
|
cotidie perniciem rei publicae molientem. Si te iam, <b>Catilina</b>,
|
|
comprehendi, si interfici iussero, credo, erit verendum mihi, ne non
|
|
potius hoc omnes boni serius a me quam quisquam crudelius factum esse
|
|
dicat. Verum ego hoc, quod iam pridem factum esse oportuit, certa de
|
|
causa nondum adducor ut faciam. Tum denique interficiere, cum iam nemo
|
|
tam inprobus, tam perditus, tam tui similis inveniri poterit, qui id non
|
|
iure factum esse fateatur. Quamdiu quisquam erit, qui te defendere
|
|
audeat, vives, et vives ita, ut [nunc] vivis. multis meis et firmis
|
|
praesidiis obsessus, ne commovere te contra rem publicam possis. Multorum
|
|
te etiam oculi et aures non sentientem, sicut adhuc fecerunt,
|
|
speculabuntur atque custodient.
|
|
</p>
|
|
</div>
|
|
<div>
|
|
<h4>ARGUMENTUM</h4>
|
|
<br>
|
|
L. Sergius Catilina, homo patricii generis, magna vi et animi et
|
|
corporis, sed ingenio malo pravoque, praetorius, qui iam a. u. c. 689
|
|
caedem consulum facere eaque facta rerum potiri constituerat, casu autem
|
|
rem perficere prohibitus erat, ascitis ad consilium rei publicae
|
|
opprimendae hominibus omnis generis perditissiis atque audacissimis, quos
|
|
inopia, cupiditas, scelera stimulabant, consulatum in annum 691 p. u. c.
|
|
petivit, sed cum, quae in animo habebat, perniciosa rei publicae consilia
|
|
parum occultata essent, studiis bonorum omnium M. Tullius Cicero una cum
|
|
C. Antonio consul factus est. Qua re commotus L. Catilina M. Cicerone
|
|
C. Antonio consulibus cupidius etiam sua consilia recepit, quibus maxime
|
|
Ciceronis consulis diligentia restitit ad quem Catilinae eiusque sociorum
|
|
consilia a Fulvia, muliere nobili, quae rem habebat cum Q. Curio, qui
|
|
particeps fuit conspirationis illius, deferebantur. Cum autem ista mala
|
|
consilia contra salutem rei publicae a coniuratis inita apertius iam
|
|
agitarentur, senatus consultum factum est, darent operam consules, ne quid
|
|
res publica detrimenti caperet, effectumque est, ut Catilina spe
|
|
consulatus, quem in proximum annum petebat, excideret, designarenturque
|
|
D. Silanus et L. Murena. Quae cum ita essent, L. Catilina, qui iam ante
|
|
per Italiam ad homines seditiosos, maxime veteres L. Sullae milites,
|
|
concitandos nuntios miserat, ad C. Manlium, qui Faesulas, in urbem
|
|
Etruriae munitam, manum armatorum coegerat, proficisci constituit et
|
|
bellum patriae inferre convocatisque nocte, quae inter VIII et VII Id.
|
|
Novembres erat, sociis in domum M. Porci Laecae consilium, quod ceperat,
|
|
aperuit. Qua in congregatione nocturna duo equites Romani Ciceronem
|
|
consulem illa ipsa nocte ante lucem, cum sicut salutaturi eius domum
|
|
intrassent, interficiendum receperunt. M. Cicero vitatis insidiis proximo
|
|
die, qui fuit a. d. VI Id. Novembres, dispositis praesidiis senatum in
|
|
templum Iovis Statoris convocavit, quo cum Catilina quasi sui purgandi
|
|
causa venisset, Cicero eam, quae infra legitur, orationem in Catilinam
|
|
vehementissime invehens habuit.
|
|
<br>
|
|
<br>
|
|
Quo usque tandem abutere, Catilina, patientia nostra? quam diu etiam
|
|
furor iste tuus nos eludet? quem ad finem sese effrenata iactabit
|
|
audacia? Nihilne te nocturnum praesidium Palati, nihil urbis vigiliae,
|
|
nihil timor populi, nihil concursus bonorum omnium, nihil hic munitissimus
|
|
habendi senatus locus, nihil horum ora voltusque moverunt? Patere tua
|
|
consilia non sentis, constrictam iam horum omnium scientia teneri
|
|
coniurationem tuam non vides? Quid proxima, quid superiore nocte egeris,
|
|
ubi fueris, quos convocaveris, quid consilii ceperis, quem nostrum
|
|
ignorare arbitraris? O tempora, o mores! Senatus haec intellegit. consul
|
|
videt; hic tamen vivit. Vivit? immo vero etiam in senatum venit, fit
|
|
publici consilii particeps, notat et designat oculis ad caedem unum
|
|
quemque nostrum. Nos autem fortes viri satis facere rei publicae videmur,
|
|
si istius furorem ac tela vitemus. Ad mortem te, Catilina, duci iussu
|
|
consulis iam pridem oportebat, in te conferri pestem, quam tu in nos
|
|
[omnes iam diu] machinaris. An vero vir amplissumus, P. Scipio, pontifex
|
|
maximus, Ti. Gracchum mediocriter labefactantem statum rei publicae
|
|
privatus interfecit; Catilinam orbem terrae caede atque incendiis vastare
|
|
cupientem nos consules perferemus? Nam illa nimis antiqua praetereo, quod
|
|
C. Servilius Ahala Sp. Maelium novis rebus studentem manu sua occidit.
|
|
Fuit, fuit ista quondam in hac re publica virtus, ut viri fortes
|
|
acrioribus suppliciis civem perniciosum quam acerbissimum hostem
|
|
coercerent. Habemus senatus consultum in te, Catilina, vehemens et grave,
|
|
non deest rei publicae consilium neque auctoritas huius ordinis; nos, nos,
|
|
dico aperte, consules desumus. Decrevit quondam senatus, ut L. Opimius
|
|
consul videret, ne quid res publica detrimenti caperet; nox nulla
|
|
intercessit; interfectus est propter quasdam seditionum suspiciones
|
|
C. Gracchus, clarissimo patre, avo, maioribus, occisus est cum liberis
|
|
M. Fulvius consularis. Simili senatus consulto C. Mario et L. Valerio
|
|
consulibus est permissa res publica; num unum diem postea L. Saturninum
|
|
tribunum pl. et C. Servilium praetorem mors ac rei publicae poena
|
|
remorata est? At [vero] nos vicesimum iam diem patimur hebescere aciem
|
|
horum auctoritatis. Habemus enim huiusce modi senatus consultum, verum
|
|
inclusum in tabulis tamquam in vagina reconditum, quo ex senatus consulto
|
|
confestim te interfectum esse, Catilina, convenit. Vivis, et vivis non ad
|
|
deponendam, sed ad confirmandam audaciam. Cupio, patres conscripti, me
|
|
esse clementem, cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum
|
|
videri, sed iam me ipse inertiae nequitiaeque condemno. Castra sunt in
|
|
Italia contra populum Romanum in Etruriae faucibus conlocata, crescit in
|
|
dies singulos hostium numerus; eorum autem castrorum imperatorem ducemque
|
|
hostium intra moenia atque adeo in senatu videmus intestinam aliquam
|
|
cotidie perniciem rei publicae molientem. Si te iam, Catilina,
|
|
comprehendi, si interfici iussero, credo, erit verendum mihi, ne non
|
|
potius hoc omnes boni serius a me quam quisquam crudelius factum esse
|
|
dicat. Verum ego hoc, quod iam pridem factum esse oportuit, certa de
|
|
causa nondum adducor ut faciam. Tum denique interficiere, cum iam nemo
|
|
tam inprobus, tam perditus, tam tui similis inveniri poterit, qui id non
|
|
iure factum esse fateatur. Quamdiu quisquam erit, qui te defendere
|
|
audeat, vives, et vives ita, ut [nunc] vivis. multis meis et firmis
|
|
praesidiis obsessus, ne commovere te contra rem publicam possis. Multorum
|
|
te etiam oculi et aures non sentientem, sicut adhuc fecerunt,
|
|
speculabuntur atque custodient.
|
|
<br>
|
|
</div>
|
|
</div>
|
|
<script>
|
|
var target = document.getElementById("target");
|
|
var style = target.style;
|
|
|
|
function test() {
|
|
style.display = "block";
|
|
style.width = "280px";
|
|
target.offsetLeft;
|
|
style.width = "300px";
|
|
target.offsetLeft;
|
|
style.width = "290px";
|
|
target.offsetLeft;
|
|
style.display = "none";
|
|
}
|
|
|
|
PerfTestRunner.measureRunsPerSecond({ run: test });
|
|
</script>
|
|
</body>
|
|
</html>
|